Inna niedziela

Cudny poranek. 

Wstałam o 6.30, co raczej rzadko mi się zdarza w niedzielę. Wybierałam się do miasta, a bus w niedzielę ode mnie rano to tylko o 5.10. Nie potrzebowałam aż tak wcześnie jechać, poszłam sobie więc do sąsiedniej miejscowości na przystanek, bo stamtąd akurat o 7.45 busik miałam. Idę więc asfaltówką wśród pól, wszędzie już zaorane, dawno po żniwach. Trochę nieużytków z coraz bardziej złotą nawłocią (tymi „mimozami” jesień się zaczyna?;)) Balon leci sobie w oddali – w takie dni, jak dzisiejszy, często latają po okolicy. Zawsze sobie myślę, że chciałbym widzieć, to co jego pasażerowie, ale za żadne skarby nie odważę się wsiąść;)

Robi się przyjemnie ciepło, a ja maszeruję szybkim krokiem z górki, żeby zdążyć, bo kontemplując widoczki, trochę zamarudziłam. W busie praktycznie przez całą drogę słucham jednej piosenki. Niestety, mam już chyba bzika na jej punkcie. Nowa Anita Lipnicka – „Ptasiek”. Pokochałam od pierwszego wysłuchania w Trójce. Praktycznie codziennie sobie nucę, bo już znam na pamięć.

Czy pamiętasz jeszcze mnie

Dziewczynę z rzeką w tle…

Ale szybko otrząsam się z tego melancholijnego nastroju, bo pod słynną Halą Targową czeka już na mnie moja przyjaciółka, która, wiedząc, że i tak będę w Krakowie, namówiła mnie całkiem znienacka na buszowanie po giełdzie staroci. I - nie wiadomo kiedy - przelatują nam ponad 3 godziny.

Najczęściej wymieniamy westchnienia typu: „no faaajne… szkoda, że już nie mam miejsca...”, "kurcze, że też nie mam samochodu (nie mówiąc o prawie jazdy), do busa nie wezmę", jak również (Ona): „no nie mogę, bo mąż mnie w końcu wyrzuci z domu…”;)))

Pies ma okulary przeciwsłoneczne;)

Wcale nie obejrzałyśmy wszystkiego! Wychodzimy jednak w końcu całkiem usatysfakcjonowane, każda z własnymi łupami. Moje wzbudziły lekkie zdziwienie i rozbawienie u pana sprzedającego. No bo po co babie coś takiego?:

No cóż, mam takie skłonności… No ale przyznajcie - czyż nie są piękne???;)

Dodatkowo, w ostatniej chwili zerkam na stół z książkami i dziwnym trafem znajduję kilka (6!) Agat Christie do mojej niepełnej jeszcze kolekcji – a liczy ona już grubo ponad 60 tytułów. W domu zorientowałam się, że jednak trafił mi się jeden dubel, ale nic to;)))

Dwa kroki od Hali Targowej jest ulica Kopernika. Specyficzna ulica. I inny świat…

W tych budynkach jest zawsze tak duszno, kiedy się wchodzi. Niektóre części wyremontowane, inne czekają wciąż na lepsze czasy. Na dachu lądowisko dla helikopterów, a 2 piętra niżej obskurnie i niemiło. Młodziutka pani sprzątająca obstrzyżona na rekrucika, wydaje się oschła i gderliwa, ale to tylko pozory. Nagle toczy się rozmowa o tym, co dawali na otwarciu nowego Lidla (kiedyś widziałam ją i skojarzyłam, że skądś znam, zdążyłam więc dzień dobry powiedzieć), i czy ta chusta, co ją mam narzuconą na sukienkę,  to na szydełku zrobiona; ona umie, tylko jej się nie chce robić. Z resztą, ma taką samą, tylko… inną;) Czasami uśmiech wystarczy, parę słów.

Lekarze. Młoda, bardzo poważna, może smutna nawet, już dr hab. Kiedy ją widywałam dawniej na korytarzu, myślałam, że… No, szkoda nawet pisać, jak pozory mylą, kolejna nauczka dla mnie. Cudowny człowiek. Od paru razy lekarka prowadząca. W podbramkowej sytuacji zadziałała tak, że płakać się chciało z wdzięczności (całkowite przeciwieństwo kogoś innego). Lekarz rehabilitacji – kolejna cudowna osoba. Z daleka się uśmiecha, wita (pamięta imię!), kilka ciepłych słów, od razu jakby mniej boli, sił przybywa. Znowu – tak niewiele trzeba, tak wiele to daje.

Pielęgniarki zabiegane, jak zwykle. Tu zmienić pampersa, wynieść kaczkę, tam wziąć pod prysznic kogoś. Kroplówka się kończy. Obiad już jedzie, tego pana trzeba pokarmić. W kolejnej sali dwóch do karmienia. I jeszcze następna pani. Nieraz bywa cięższy dzień, coś się komplikuje, opóźnia. Tak było w piątek.

Czekanie na łóżko - po (planowym) przyjęciu – od 8.30 do 17.00 na korytarzu. Pan będzie na dwójce, jak pacjent zwolni łóżko, tylko, że po niego ma przyjechać transport medyczny i nie wiadomo o której, może być i o 19.00. A tu siedzieć się nie da, boli. Zazwyczaj o 12.00 – 13.00 jest się już na swojej sali, tym razem obiad jedzony na korytarzu. Panie pielęgniarki  litują się w końcu i wywożą przed 15.00  jakieś zwolnione  łóżko z innej sali na korytarz, szybko zmieniają pościel, można się położyć. No to jeszcze ekg zrobimy. Kurcze, sprzęt nie działa. Przedłużacz chyba zepsuty. Może w innym gniazdku? O, działa teraz. Tylko elektrody się nie chcą zassać. Przytrzymuję ręką, już kiedyś było tak samo. Zrobione. A spojrzenie pielęgniarki bardzo zmęczone. Jest tu od rana, widzę ją cały dzień. Jeszcze wkłucie, wenflon, żeby od razu kroplówkę podłączyć. Bardzo delikatnie. Immunoglobuliny płyną. To ja pójdę teraz na szybkie zakupy, zapomniałam spakować podkoszulków na zmianę, nie wiem, jak to się stało! Może kupię, żebyś choć jeden miał na razie na zapas. Soki, kefirki koniecznie. To idę.  W korytarzu mijam się jeszcze z panią z rejestracji, idzie do domu, pamięta mnie już, uśmiecha się i mówi: do jutra! A nie, przecież jutro sobota, to do poniedziałku! Lecę do Galerii Krakowskiej, kupuję, co potrzeba, nawet ten podkoszulek (woli podkoszulki, niż piżamy, najlepiej żeby był z długim rękawem, ale cienki, tylko ten rękaw dość szeroki, bo wszystko uwiera, nadwrażliwość na dotyk). Wracam, śpi na tym łóżku na korytarzu. Kroplówka zeszła już. Usnąłem, wystarczyła godzina i od razu lepiej się czuję.

Czekamy, aż będzie to wolne miejsce pod dwójką. Rozmowy. Młody chłopak,  z 17 lat, może 20, na wózku. Pojechałem na badanie, piętro niżej. Trzeba się położyć na leżance, ja nie dam rady z wózka się tak wysoko przerzucić. W domu wszystko na kolanach robię, tak mi najwygodniej i daję radę, tylko muszę mieć na poziomie wózka. A oni w trzech mnie podnosili i upuścili! Nic mi się nie stało. (śmieje się) A tłumaczyłem, jak to trzeba zrobić, tylko nikt nie słucha… Kolega z sali sam jeden mnie podnosi. Do wc, pod prysznic. I da radę, bo trzeba wiedzieć, jak. Ale trzeba posłuchać, jak tłumaczę… No i nie zrobili mi tego badania, przyjechałem z powrotem (znowu się śmieje, w ogóle on cały czas jest uśmiechnięty). Mają w poniedziałek zrobić, będę tu siedział bezczynnie, masakra, a kolega sobie dziś wychodzi, samolub jeden (znów śmiech, kolega siedzi z nami, też się śmieje). Telewizora nawet na monety nie ma, trzeba jeździć na SOR. Książka? Mam, ale powoli czytam, żeby na dłużej wystarczyło. A gdzie nasz sąsiad? (pyta kolegę, on zagląda do sali). – jest, jest. Musimy go pilnować, bo ma zaniki pamięci, albo coś w tym stylu, na razie dochodzi do windy, dalej jeszcze nam nie uciekł – śmieją się.

W końcu o 17.00 na sali, rozpakowuję, układam w szafce rzeczy. Przywożą kolację.

Kiedy o 18.00 wychodzę, młody na wózku gada z paroma innymi pacjentami przy głównym wejściu. Uśmiech już z daleka. No właśnie, zaraz na SOR na telewizję idziemy, do widzenia!

Dziś – sala pełna, przy każdym łóżku odwiedzający. Trochę zamieszania, no i duszno, gorąco. Będzie lało, jak nic. Zaraz obiad, już słychać wózek na korytarzu. Obiady ostatnio są dobre, nie przywoź czasem z domu, bo nie dam rady tego przejeść! Ciasto – tak:) Ulubione, z jabłkiem. Mama specjalnie piekła! Ogórki kiszone też przywiozłam. Soki kupiłam, ale zapomniałam mineralnej, to polecę. Nie pamiętam, że barek na dole w niedzielę nieczynny, wracam, wychodzę do kiosku przy SOR. Zaczyna padać deszcz. Nie zabrałam z domu parasola. Rano było tak pięknie, mam na sobie cienką sukienkę i tę chustę. Już jesteś? Tak szybko? No niedaleko jest kiosk na szczęście. Wszystko tam mają, nawet piżamę, jakby ktoś potrzebował;) Kawa? Kawę już piłem, przed południem sąsiad mi zrobił. Słychać helikopter, będzie lądował, już wiemy, że trzeba szybko pozamykać okna, bo zawsze wpada strasznie dużo śmieci. zamykamy. Za chwilę wchodzi pani sprzątająca. Chwali nas;) No to golenie teraz. I mycie. Plaster przeciwbólowy pielęgniarka zostawiła, żeby nakleić na plecy po umyciu, wpisuję datę (co 3 dni się zmienia) i przyklejam. A u nas na wsi dziś dożynki gminne. Opowiadam, jak idą przygotowania (intensywne od kilku dni), śmiejemy się, bo opisuję dekoracje, które wczoraj już podglądałam z aparatem. 

Fajne, prawda? :)))

No to leć już, dziecko, bo nie zdążysz. Lecę więc, jeszcze sobie szybkie zakupy zrobię do domu, bus o 16.00. Swoją drogą, czy ja zawsze muszę tak biegać? Tak wychodzi... Kiedy dobiegam do przystanku, leje już coraz bardziej, zaczyna wiać i zimno mi w tej sukience podfruwajce. Macham na kierowcę, zatrzymuje mi się na wprost przystanku, wsiadam i udaje mi się prawie nie zmoknąć. Całą drogę do domu leje. No to ładne mają dożynki… Szkoda, tak się przygotowywali, a tu pogoda paskudna się zrobiła. Wysiadam, samochody wzdłuż drogi daleko, ludzie deszczu się nie boją! Parę namiotów, parasole. Ktoś coś mówi do mikrofonu. Część oficjalna już była, teraz jakieś konkursy. Dzieci biegają, dziewczyny w wieku okołogimnazjalnym godnie spacerują grupkami z orbitującymi w odpowiedniej odległości grupkami chłopaków w wieku podobnym. Śmiechy, nawoływania. Jest ciepło nadal. Ale ja nie mam parasola, biegnę więc (znowu!)  przez kaluże do domu, dobrze, że mam blisko.

Już po 24.00. Zabawa taneczna na zakończenie imprezy trwa. Mam otwarte okna, do remizy rzut beretem. Właśnie głos wzmocniony mikrofonem obwieścił, że bawimy się do białego rana. Och… Nawet po zamknięciu okna słyszę wyraźnie: „ruda tańczy, jak szaloona”. Nocka z głowy;)