Jak się pocieszyć na koniec lata

Choćby nie wiem jak się chciało, nie da się zatrzymać lata... Zbliża się nieuchronnie pora roku, której nie lubię - bo zapowiada kolejną, której nie cierpię;) No tak - jesień może być piękna, kolorowa, czasami nawet ciepła, ale częściej bywa wietrzna (szczególnie u mnie, bo mieszkam prawie na "wichrowych wzgórzach"), mglista, deszczowa, zimna i nieprzyjemna. A o zimie to nawet nie chcę myśleć, najchętniej zapadłabym w sen i obudziła się tak gdzieś na przełomie marca i kwietnia...

Na poprawę obniżającego się z dnia na dzień nastoju sprawiłam sobie więc coś pocieszającego (no, może mój portfel się z tego cieszy mniej):  STÓŁ!

Stół z litego drewna zrobiony został w podwójnej wersji, przez stolarza - znajomego mojej przyjaciółki. Ona zamówiła sobie już pomalowany, ja nie. Dotarł więc do mnie w stanie surowym, polakierowałam go ulubionym lakierem barwiącym w kolorze "dąb rustykalny satynowy". Ten lakier jest prawie bezzapachowy, dobrze się nim maluje i daje fajny efekt starego drewna. Krzesełka z Ikea wprawidzie nie są zbyt stylowe, ale do takiego "babcinego" stołu pasują. Witrynka też ładnie się prezentuje w takim towarzystwie, w ogóle cały aneks kuchenny bardzo zyskał na urodzie:

Na żyrandol proszę nie patrzeć;)

A jak pięknie na takim stole wyglądają filiżanki, które dostałam w prezencie właśnie od wspomnianej przyjaciółki:

Dostałam też od niej pasującą do filiżanek śliczną łopatkę do ciasta!

Na jakiś czas mam lekarstwo na jesienną depresję - patrzę na stół, piję herbatę w pięknej porcelanowej filiżance... Jakoś cieplej się robi na sercu, mimo, że ostatni weekend był zimny, wietrzny i deszczowy. Dziś już trochę lepiej, może jeszcze będzie się dało pić herbatkę na tarasie?

Pozdrawiam słonecznie:)