Spacerkiem przez sierpień i trochę głowologii

W świecie blogowym i pozablogowym rozpoczęło się właśnie odliczanie dni do końca lata. Jedni się smucą, inni cieszą, a jeszcze inni popadają w melancholię i zadumę. Nie da się ukryć, że coraz chłodniejsze poranki i noce, w przyrodzie też powoli widać przemianę. Ale u mnie w tym roku wyjątkowo jeszcze bardzo zielono, a przecież nieraz w sierpniu było już sporo żółtych liści, szczególnie na brzozach. Pewnie dlatego że upalne okresy przeplatały się w mojej okolicy z obfitymi opadami i nie zagroziła nam susza. Na dodatek, wszystkie burze krążące często po sąsiedztwie, omijały jakoś moją wioskę i żadna nawałnica nie zaszkodziła ludziom i roślinom. Raz tylko od pioruna zapaliło się ściernisko, ale na szczęście bardzo szybko zostało ugaszone. 

Ja w melancholię ani smutek nie popadam, bo jak tu się smucić, kiedy wokół urok późnego lata i sierpniowa obfitość natury?

Stoję na ścieżce w warzywniku i śmieję się sama do siebie, jak głupi do sera;) Trudno uwierzyć, że coś tak wspaniałego może powstać prawie z niczego. Bez większego wysiłku, bez mozolnego przekopywania ziemi, bez wypatrywania i usuwania najmniejszego chwaścika. Wiedziałam, że w końcu trafię na właściwą drogę;) Tą drogą okazała się permakultura, choć na początku nawet nie wiedziałam, że zaczynam ją stosować. Chciałam jak najmniejszym wysiłkiem uzyskać jak najlepsze efekty, więc zamiast robić kolejny kompostownik gdzieś w kącie ogrodu (jeden taki mam, ten pierwszy), zaczęłam wyrzucać wszelkie odpadki kuchenne i resztki roślin, w tym skoszoną trawę, liście (część jesienią, część po wiosennych porządkach) i przycinane gałązki krzewów, wprost na ziemię w miejscu, gdzie chciałam coś później posadzić (wtedy jeszcze nie wiedziałam, co, myślałam bardziej o roślinach ozdobnych).

To tegoroczna nowa grządka:)

Sterta sobie rosła, rozgrabiałam ją czasami, ale częściej rozgrabiały ją sąsiedzkie kury;). W kolejnym roku na części tej sterty posadziłam już dynie, a ziemniaki same wykiełkowały z wyrzucanych resztek. Miejsce było zajęte, więc kolejne resztki i odpadki wyrzucałam obok, poszerzając w ten sposób mój niby – kompostownik. Potem wpadłam na pomysł, żeby sąsiadujący trawnik przykryć grubszym kartonem, pod którym powoli trawa sobie zgniła, a dżdżownice i inne organizmy zrobiły resztę – i zyskałam kolejne miejsce z dobrą ziemią i prawie bez wysiłku. W ten sposób powstał całkiem spory kawał bardzo dobrego podłoża pod sadzenie roślin. Zabezpieczony przed niechcianymi roślinami poprzez ściółkowanie skoszoną trawą albo kartonami. Oduczam się określenia „chwast”, bo przecież wszystkie rośliny mogą być użyteczne. Jak nie dla ludzi, to dla zwierząt, albo ziemi. Permakultura to zupełnie inne spojrzenie na uprawę. To szacunek do tętniącej życiem ziemi, do otoczenia. To zaprzestanie stosowania trujących chemicznych oprysków i sztucznych nawozów. To bioróżnorodność.

W tym roku mam cudowny warzywnik. Sielski, z kwiatami, ścieżkami. I zdrowym, pięknym jedzeniem.

Kryjówka dla drobnych żyjątek, ostatnio widziano tam małą ropuszkę:)

Od tego się zaczęło – od chęci lepszego odżywiania. 

Bo w międzyczasie podziały się w moim życiu różne rzeczy, których już staram się nie oceniać, a które sprawiły spory zamęt – nie tylko w codzienności, ale i w sferze duchowej (że tak pojadę górnolotnie;)) W każdym razie te rzeczy sprawiły, że bardzo się zmieniłam. I zmieniam się nadal, bo to jest taka zmiana, że jak już się w to wskoczy, to nie ma odwrotu:) Zaczęło się od tego, że chciałam odzyskać zdrowie i dobre samopoczucie. Poszukując potrzebnych informacji, trafiałam na kolejne książki, blogi, które jakoś dziwnie prowadziły do jednego – trzeba się przyjrzeć temu, co się je, oraz – co jeszcze ważniejsze – temu, co się ma w głowie…

Minęło trochę czasu, o zmianach w moim odżywianiu już pisałam.

Nadal nie jem glutenu, a z produktów pochodzących od zwierząt mam w domu masło klarowane (ale bio, które ma całkowicie inny smak od marketowego), miód z zaprzyjaźnionej pasieki, jajka od sąsiedzkich kur, które przychodzą gościnnie na moje grządki;) albo z innego źródła, ale od kur biegających po ogrodzie. Od czasu do czasu jem kozi ser – tylko z Kanionkowa:) Kiełkuje jednak w mej głowie myśl, by i z tych smakołyków zrezygnować.

Największe zmiany odczułam po zaprzestaniu jedzenia mięsa. I powiem tylko tyle, że zmiany w sferze zdrowia fizycznego, to przy tym pikuś;) Dziś myślę, że to był największy i najbardziej trafny krok wyprowadzający z nerwicy lękowej.

I mogłabym teraz ciągnąć temat, ale wtedy ten post byłby już zdecydowanie zbyt długi:) Może więc dalszy ciąg głowologii będzie kiedy indziej, natomiast teraz jeszcze tradycyjnie coś z szycia:

Pozdrawiam wszystkich czytających i życzę miłości wokół siebie i w sobie!

Ponownie cudownie:)

Cudowne lato. Upał może zbyt wielki od wczoraj, ale, jak już nieraz wspominałam, ja to kocham. Współczuję jednak tym, co nie mogą skryć się w cienistym chłodzie, kombajny wciąż pracują, żniwa w pełni.

A ja od ubiegłego piątku byczę się bezwstydnie. No nic prawie nie robię, oprócz spraw bieżąco – domowo – kuchennych. Byczę się trochę przymusowo jednak, bo w zeszły czwartek pożegnałam się z ósemką, która rosła i rosła od kilku lat, a nie mogła wyrosnąć w całości. Na zewnątrz wyglądała nieśmiało, za to wewnątrz okazała się być bardzo przywiązana do mego organizmu, choć na prześwietleniu sprytnie się zakamuflowała i nie wyglądała aż tak okazale.  Dlatego zabieg trwał prawie godzinę, a chirurg z asystentką patrzyli tylko na siebie co jakiś czas i wzdychali (a ja nie umiem z zamkniętymi oczami na fotelu dentystycznym wysiedzieć, więc wszystko oczywiście widziałam;)). W końcu jakoś poszło, ale zapuchnięta byłam na drugi dzień tak, że moja twarz była kwadratowa z jednej strony;) Boli do dziś, ale od wczoraj mogę już przestać miksować zupy;) Normalnie jeść się nie dało, przez tyle dni! Opuchlizna powoli schodzi, zaczynam też  mówić w miarę wyraźnie, a ślicznie dotąd sepleniłam;) Z racji jednak bólu i ogólnych zaleceń dentysty, unikam schylania się i cięższych prac, choć nie oparłam się zbieraniu ogórków, rosnących jak grzyby po deszczu, jak też  wykopywaniu ziemniaków, które urosły pięknie, choć sadzone były w zupełnie szalony sposób.

Małosolne dochodzą więc w kamionce, w domu pachnie koprem i czosnkiem, a ziemniaczki pieką się właśnie z rozmarynem i odrobiną oliwy. Pomidory też zebrałam, więc będą w sam raz do ziemniaków.

Już nie pamiętam, czy podawałam przepis na pyszny paprykowy sos na zimę, ale nie chce mi się przeszukiwać bloga, więc podaję choćby dla przypomnienia, że wkrótce warto go zrobić:-))

Przepis mam od znajomej z pracy, zmodyfikowałam go po swojemu i wyszedł równie smaczny, jak oryginał (którego próbowałam oczywiście). Robiłam w mniejszej ilości i wcale nie trzymałam się kurczowo proporcji. Bardzo polecam, jadam go zarówno na zimno -  jako dodatek do różnych pieczonych warzyw, jak i na na gorąco – na przykład odgrzany na patelni z kaszą jaglaną lub ryżem

Sos paprykowy na zimę

3 kg czerwonej papryki

30 dag papryczki ostrej

0,5 litra koncentratu pomidorowego

2 duże główki czosnku

30 dag cukru (zamiast cukru dodałam do smaku syrop klonowy)

1 szklanka oleju (u mnie – kokosowy bezzapachowy, dałam go mniej)

0,5 szklanki octu (użyłam octu balsamicznego)

1,5 łyżki soli (u mnie – himalajska)

15 ziaren ziela angielskiego

5 liści laurowych

pieprz do smaku (zrezygnowałam)

Paprykę i czosnek zmielić w maszynce do mielenia. Dodać cukier i olej, gotować 20 min. Dodać resztę składników i gotować jeszcze 15 min. Gorący sos wlać do słoików, zakręcić i odwrócić do góry dnem. Nie trzeba pasteryzować.

Pozdrawiam:)