Trzeba żyć

                                                                                                                 

Karina z "Chwili Wytchnienia"  obdarowała mnie wyróżnieniem:) Bardzo dziękuję:)  Jak pisałam we wcześniejszym poście - nie jestem w stanie przekazać takich wyróżnień kolejnym blogom. Zbyt dużo mi się podoba, zbyt dużo też nie przyjmuje wyróżnień. Zastanawiałam się, czy wzorem niektórych, nie umieścić ogłoszenia typu "Wyróżnienia są miłe, ale nie..., dziękuję" -  bo nie wywiązuję się niestety z tych "łańcuszków", tak jak należy i może sprawiam komuś przykrość?... Nie wiem jeszcze, jak tę sprawę rozwiążę. Wiem natomiast, że z wyróżnieniem przekazanym mi przez Karinę wiąże się pewne zadanie - należy stworzyć listę rzeczy, które mnie uszczęśliwiają. 

Ostrzegam, teraz będzie dość osobiście i niekoniecznie wesoło, może lepiej nie czytajcie;)

 ...

Perfect  -  "Trzeba żyć" 

Świt w więzieniu mego ciała
Budzę się
Czuję jak me serce więźnia
Tłoczy krew, 

żeby wstać, żeby iść, żeby żyć

Kiedy ziemia drży
Drży też serce me
Kiedy płacze ktoś krzywdzony
Płaczę też

Trzeba wstać, otrzeć łzy, trzeba żyć

Trzeba wstać i wierzyć, że z więzienia ciała można wyjść
Trzeba wstać i wierzyć, że po drugiej stronie dobro jest
Trzeba żyć, to przecież Stwórca kazał sercu memu bić
Trzeba iść

Do moich rąk przychodzą nocą
Głodne psy
Ich skowyt szarpie me sumienie
Rani sny
Lecz trzeba śnić, trzeba być, trzeba żyć

Trzeba wstać i wierzyć, że z więzienia ciała można wyjść
Trzeba wstać, i wierzyć że po drugiej stronie dobro jest
Trzeba iść, to przecież Stwórca kazał sercu memu bić
Trzeba żyć

Trzeba żyć i wierzyć, że po drugiej stronie dobro jest
Zabierz mi wrażliwość na bezbronnych, strach i ból,
Muszę żyć, to przecież Stwórca kazał memu sercu bić,
Muszę żyć i wierzyć że, wierzyć że z więzienia ciała można wyjść

Trzeba żyć
daj mi okruch swego chłodu
pozwól odkryć w sobie spokój
trzeba trwać
pozwól we mnie życie wzbudzić
pozwól jeszcze mocniej poczuć
trzeba żyć
daj mi okruch swego chłodu
pozwól jeszcze mocniej poczuć…
Trzeba trwać
 

... 

Zaczęłam rozmyślać nad zadaniem wiążącym się z wyróżnieniem. Co mnie uszczęśliwia?

Wszystko, co przychodziło mi na myśl, to raczej odpowiedź na pytanie: co mnie cieszy, daje radość? Ale czy to czyni mnie szczęśliwą? Co to jest szczęście? Czy to stan, na który mamy wpływ? Czy możemy się "zaprogramować" na szczęście? 

Na pewno mogę stwierdzić, że przez większość czasu nie czuję się nieszczęśliwa... Zaledwie wczoraj usłyszałam w radio, że hiszpańscy naukowcy odkryli, iż systematyczne sprawianie sobie drobnych przyjemności powoduje u człowieka utrzymywanie się poczucia szczęścia. Tak mniej więcej było to sformułowane. Czyżby tylko tyle było nam potrzeba? Trochę mnie to zdziwilo. Bo ja staram się szukać w życiu dobrych stron. Robię sobie te drobne przyjemności i mam na to z 50 sposobów, o niektórych pisałam na blogu. I co? Przynosi mi to radość, poprawia nastrój - owszem. Ale co ze szczęściem? 

Nigdy nie uważałam się za nieszczęśliwą.  Staram się być pogodną osobą, mieć dystans do siebie i świata. Nawet blog tworzę w  żartobliwym stylu, bo to jest zgodne z moim sposobem bycia. Jednak są sprawy, które powodują, że nie mogę po prostu szczerze powiedzieć: jestem szczęśliwa. Moim życiem rządzi lęk. Lęk, który nie pozwala czuć się szczęśliwą. Po części to nerwica, po części doświadczenie i świadomość pewnych spraw. Po prostu nie mogę czuć się szczęśliwą. 

 Jak mogę czuć się szczęśliwą, kiedy wkoło tyle ludzkiego  - i nie tylko - nieszczęścia? Codziennie bombardują  mnie wiadomości o atakach terrorystycznych, morderstwach, znęcaniu się na dzieciach, psach, kotach. Wypadki, choroby, rosnąca agresja, cierpiący ludzie i zwierzęta. Przestaję ogarniać świat, boję się włączyć telewizor czy radio. Nieprzewidywalność zdarzeń, to co już się stało i dotknęło mnie osobiście, to co może się stać. Strach o bliskich. To wszystko nie pozwala mi na poczucie szczęścia. 

Wiem, że to nie jest normalne. Nerwica lękowa. Nie mam wpływu na to, co będzie, więc po co się zadręczać? Świata też nie zbawię. Wiem to i nic nie mogę poradzić. Chwile radości, może i - szczęścia? - podszyte są zawsze tym lękiem. I co z tym zrobić? 

Trzeba żyć....

Może więc inaczej postawię to pytanie: Co by mnie uszcześliwiło?

Szczęście innych. Ludzi, zwierząt... 

I, jak nie przepadam za Markowskimi, tak tekst tej piosenki powyżej wprawił mnie w osłupienie, bo dotknął mojej duszy. 

Mam nadzieję, że  ten post nie wzbudzi politowania. W końcu nazwałam to wszystko po imieniu.

 To też przykład, że blog jest tylko częścią tego, co chcemy na swój temat powiedzieć. Nie można kogoś oceniać po charakterze wpisów. Niektórzy pokazują głównie tę jaśniejszą część życia - i dobrze, ich sprawa. Inni dzielą się zmartwieniami, problemami - też dobrze, skoro mają taką potrzebę. Widocznie ja też taką potrzebę miałam, stąd ten post;)

Pozdrawiam:)